Absolwent Wydziału Aktorskiego (1973) i Wydziału Reżyserii (1983) PWST w Warszawie, przez 10 lat aktor Teatru Narodowego, zajął się następnie wyłącznie reżyserią.
W swojej karierze zrealizował blisko 100 spektakli w ponad dwudziestu polskich i zagranicznych teatrach. Reżyseruje niemal wyłącznie sztuki współczesne, specjalizuje się w komediach. Spod jego ręki wyszły polskie prapremiery takich szlagierów jak „Mayday” (1992), „Okno na parlament” (1993), „Z rączki do rączki” (1995), „O co biega” (1995), „Szalone nożyczki” (1999), a także „Pół żartem, pół sercem”, „Nie teraz, kochanie”, „Wszystko w rodzinie” czy „Mayday II”.
Reżyserował komedie Ayckbourne’a, Frayna, Shaeffera, Gombrowicza, Mrożka, a przede wszystkim – Aleksandra Fredry. Poproszony o wymienienie najważniejszych spektakli, podaje debiutancką „Zamianę” Paula Claudela z 1982 i „Spróbujmy jeszcze raz” M. Schisgalla, zrealizowane z przyjaciółmi - W. Zborowskim i P. Wawrzeckim. Przedstawienie to rozpoczęło do dziś trwającą współpracę z warszawskim Teatrem Kwadrat. Jako ważne wspomina także spektakle „peerelowskie” czy raczej „antypeerelowskie”: „Róbmy swoje” wg W. Młynarskiego, „Mandat” N. Erdmana, „Kompot” J. Kofty i B. Rychtera, „Nagi król” Szwarca i „5 dni Lemuela Gulliwera” K. Nowickiego a także „mądre komedie” - „Zbrodnie serca” B. Henley (1991), „Seksualne perwersje w Chicago” D. Mameta (1992), „Sztukę” Y. Rezy (1998), „Pokój stołowy” A. Gurney’a (1999), „Pokój Marvina” S. Mc Phersona (2002), „Klub cmentarny” I. Menschela (2012), „Prawdę” F. Zellera (2013) i oczywiście wielokrotnie nagradzany dramat „Wampir” W. Tomczyka z 2003 r.
Reżyserował operetki, spektakle teatru TV i serial komediowy. Był kierownikiem artystycznym warszawskiego Teatru Kwadrat oraz łódzkiego Teatru Powszechnego. Zapytany o marzenia artystyczne mówi o „Ciemnym grylażu” Tyma i „Murzynie warszawskim” Słonimskiego oraz – uwaga – „Dajcie mi
tenora!” Kena Ludviga w Teatrze Muzycznym w Gdyni!