Artysta multidyscyplinarny i wszechstronny: aktor, autor, reżyser, nauczyciel, scenograf, rysownik, choreograf, Gilles Maheu od 40 lat jest jednym z najważniejszych reżyserów w Kanadzie i za granicą.

Współzałożyciel dwóch teatrów w Montrealu: l`Espace Libre i Usine C, które w 2015 uzyskały tytuł „Compagni delle Arti e delle Lettere del Québec” (Instytucje Sztuki i Literatury Quebecu – przyp. tłum.) z uwagi na ich znaczący wkład w życie kulturalne Québecu.

Wraz ze swoją grupą teatralną Carbone 14 jeździ po trzydziestu krajach otrzymując około czterdziestu cennych nagród, między innymi w 1985 nagrodę za scenografię do spektaklu „Le Rail”; w 1987 roku nagrodę za najlepszą koncepcję sceniczną do swojego spektaklu „Hamlet-Machine” Heinera Müllera; w 1990 nagrodę za najlepszą choreografię do swojego spektaklu „Le Dortoir”. Ponadto, w 1996 jego spektakl „Anime Morte” otrzymuje nagrodę jako najlepsze przedstawienie.

Gra także pierwszoplanową rolę w filmie Jean-Claude Lauzon „Un Zoo La Nuit” (festiwal w Cannes w 1988). W 1995 realizuje film „Peau, Chair et Os”, którym zdobywa nagrodę publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Filmów o Sztuce (FIFA) w Montrealu i nagrodę Anick za reżyserię od Canadian Broadcasting Corporation a także brązowy medal podczas New York Film Festival.

W 1998 zajmuje się reżyserią „Notre Dame de Paris”, którego premiera ma miejsce w Palais des Congrès w Paryżu a następnie jest wystawiany w kilkunastu krajach świata gromadząc łącznie ponad dziesięć milionów widzów. Zdobywa nagrodę za najlepszy spektakl i najlepszą reżyserię w Kanadzie i we Włoszech.

W 2004 reżyseruje musical „Don Juan” Félixa Gray, który był wystawiany we Francji, Kanadzie i Korei. Nagroda za najlepszy spektakl i reżyserię w Québecu.

W 2007 jest dyrektorem artystycznym odpowiedzialnym za tworzenie musicalu „Butterflies” w Pekinie a w 2008 zajmuje się reżyserią spektaklu „Zaia” wystawianego przez Cirque du Soleil w Makau (Chiny).

„Wierzę w teatr emocji, w teatr ciała.

Scenę pojmuję jako epicentrum pożaru, oko cyklonu huraganu.

Jako burzę w której ścierają się sprzeczne i groźne siły.

Tekst, aktorzy i ich ruchy to nic innego jak języki ukryte w znacznie głębszej tajemnicy, które próbuje się odkryć poprzez przedstawianie.

Reżyser na progu tej tajemnicy odgrywa jednocześnie rolę Mefisto i Fausta.”